مروری بر برج نوری پیشرفته

برخی از آنها بسیار ساده و کاربردی هستند، در حالی که برخی به خودی خود آثار هنری هستند. تقریباً از هر ماده ای می توان استفاده کرد، تا زمانی که بتواند برج نوری گرمای اضافی را تحمل کند و با قوانین ایمنی مطابقت داشته باشد.

یکی از ویژگی‌های مهم لامپ‌ها کارایی نوری یا راندمان پریز دیواری است، به این معنی که مقدار نور قابل استفاده ساطع شده از لامپ به ازای انرژی مصرف‌شده، معمولاً بر حسب لومن بر وات اندازه‌گیری می‌شود. یک وسیله با استفاده از منابع نور قابل تعویض نیز می‌تواند کارایی خود را به عنوان درصد نوری که از "لامپ" به اطراف منتقل می‌شود، ذکر کند. هرچه وسایل روشنایی شفاف تر باشند، کارایی بالاتری دارند. سایه زدن نور معمولاً کارایی را کاهش می دهد اما جهت و احتمال راحتی بصری را افزایش می دهد.

دمای رنگ برای منابع نور سفید نیز بر استفاده از آنها برای کاربردهای خاص تأثیر می گذارد. دمای رنگ یک منبع نور سفید دمای بر حسب کلوین یک تابشگر جسم سیاه نظری است که بیشترین تطابق را با ویژگی های طیفی لامپ دارد. یک لامپ رشته ای دمای رنگی در حدود 2800 تا 3000 کلوین دارد. نور روز حدود 6400 کلوین است. لامپ‌های با دمای رنگ پایین‌تر انرژی نسبتاً بیشتری در قسمت زرد و قرمز طیف مرئی دارند، در حالی که دمای رنگ بالا مربوط به لامپ‌هایی است که بیشتر ظاهر آبی-سفید دارند. برای بازرسی حیاتی یا وظایف تطبیق رنگ، یا برای نمایش خرده فروشی مواد غذایی و لباس، دمای رنگ لامپ ها برای بهترین اثر نوری کلی انتخاب می شود.

. یک روزنامه نگار در سال 1712 نوشت که "در تمام مسیر، کاملاً از طریق هاید پارک تا کاخ ملکه در کنزینگتون، فانوس هایی برای روشن کردن جاده ها برج نوری در شب های تاریک قرار داده شده بود."

یک فانوس نفتی بسیار بهبود یافته، به نام réverbère، در سال 1745 معرفی شد و در سال های بعد بهبود یافت. نور تابیده شده از این ریوربرها به طور قابل توجهی روشن تر بود، به اندازه ای که برخی از مردم از تابش خیره کننده شکایت داشتند. این لامپ ها به بالای تیر چراغ ها وصل شدند؛ تا سال 1817، 4694 لامپ در خیابان های پاریس وجود داشت.[نیازمند منبع] در طول انقلاب فرانسه (1789) -1799)، انقلابیون دریافتند که تیر چراغ‌ها مکانی مناسب برای حلق آویز کردن اشراف و دیگر مخالفان است.

اولین سیستم گسترده روشنایی خیابان ها از گاز زغال سنگ لوله شده به عنوان سوخت استفاده می کرد. استیون هیلز اولین کسی بود که در سال 1726 یک مایع قابل اشتعال را از تقطیر واقعی زغال سنگ تهیه کرد و جان کلایتون در سال 1735 گاز را "روح" زغال سنگ نامید و به طور تصادفی اشتعال پذیری آن را کشف کرد.

خانه ویلیام مرداک در Redruth، انگلستان، اولین خانه خانگی در جهان که با گاز روشن شد.

ویلیام مرداک (که گاهی اوقات به نام مرداک نوشته می شود) اولین کسی بود که از این گاز برای کاربرد عملی روشنایی استفاده کرد. مرداک در اوایل دهه 1790، در حالی که بر استفاده از موتورهای بخار شرکتش در معدن قلع در کورنوال نظارت می کرد، شروع به آزمایش با انواع مختلف گاز کرد و سرانجام بر روی گاز زغال سنگ به عنوان موثرترین گاز تصمیم گرفت. او برای اولین بار خانه خود را در Redruth، Cowall در سال 1792 روشن کرد. در سال 1798، او از گاز برای روشن کردن ساختمان اصلی Soho Foundry استفاده کرد و در سال 1802 بیرون را در یک نمایش عمومی از روشنایی گاز روشن کرد، چراغ ها مردم محلی را شگفت زده کردند.